Όνομα του Ρόδου

Μικρά μεταφρασμένα κομμάτια του βιβλίου στο blog του Ατάλαντου Κούνελου.

Ιρανικό Blogging

Αρθρα και πηγές για τους Ιρανούς Blogger (gloria mundi1)

Iranian Weblogs(open it now)

http://iranian-girl.blogspot.com/

http://iraniandoughter.blogspot.com/

(από το http://insiters.blogspot.com/)

http://iranianjournalist.blogfa.com/

(από το open it now)

Κι ο ΆΝεμος μας προτείνει το βιβλίο: Η περσική φωτιά

Ο στόχος του παιχνιδιού

Είναι ότι όποια επιλογή και να κάνει κάποιος δεν θα μπορεί να αλλάξει τα δομικά στοιχεία του κόσμου ή της κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Το βασικό πρόβλημα είναι να μην αφήσεις κανένα περιθώριο ελευθερίας στο υποκείμενο ώστε να οδηγείται στην επιλογή που είναι αναγκαία ενώ την ίδια στιγμή να τον αφήνεις να πιστεύει ακράδαντα ότι η επιλογή του είναι ελεύθερη. Με επιστημονική ορολογία αυτό λέγεται «coercive orientation».

«Η περικεφαλαία του τρόμου, Ο μύθος του Θησέα και του Μινώταυρου» του Πελεβίν, Βικτόρ (αγγλικός τίτλος: The Helmet of Horror)

Μια ορολογία που χρησιμοποιείται από τους προγραμματιστές εικονικών πραγματικοτήτων για να περιγράψουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας ενώ το υποκείμενο υποκινείται μέσω ενός προκατασκευασμένου σεναρίου.

Και ο ήρωας συνεχίζει να λέει: “Life’s like falling off a roof . . . All free will means is you can choose whether to fart in mid-flight or wait till you hit the ground”

Κι επίσης εγώ συνεχίζω με το μικρό διάλογο από την ταινία eXistenZ:

(Οι πρωταγωνιστές έχουν μπεί μέσα σε ένα virtual computer game κι ο ένας [Ted] δεν είναι και τόσο εντυπωσιασμένος από την ελευθερία των κινήσεων που έχει μέσα)

Ted: "Free will is obviously not a big factor in this little world of ours". (του παιχνιδιού δηλαδή)
Allegra: "It's like real life. There's just enough to make it interesting."

Κι εδώ ένας διάλογος με το Θεό για την ελευθερία της βούλησης: "Είναι ο Θεός ταοϊστής;"

Σελίδες συγγραφέων

Site Ελλήνων συγγραφέων που αρχίζουν από (Φ) στο reader's-diggest

blogοϊστορίες

Η LiAnne στο blog της: 20 something ξενύχτησε και μας βρήκε 3 ιστορίες στα σημερινά blog, μ'άρεσαν αυτή του Black|White: Η Μικρή Μαρί και η συμβουλή για την απομόνωση του Art Attack, παρμένη από το βιβλίο "Factotum" του καταθλιπτικού Bukowski, το οποίο γυρίστηκε και σε νορβηγική ταινία πέρσι.

Κρατήστε ένα αντίγραφο του blog σας

προτείνει ο Zafiris

Ο ήχος του κύματος

Η θάλασσα στο σπίτι σας μέσα από το blog του χνουδιού: Τα Mαγικά Ταξίδια Ενός Φεγγαρόπλοιου

Ένα μικρό παραμύθι από μένα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι. Αυτό το παιδάκι πάντα έμενε μέσα στο κάστρο των γονιών του. Οι γονείς του, όπως κάθε γονείς με κάστρο ήταν τρανοί και μεγάλοι ευγενείς. Δυστυχώς όμως δεν αφήνανε το παιδάκι τους να βγει έξω από το κάστρο τους. Καθώς το παιδάκι έπαιζε με τα παιχνίδια του πάνω στα μικρά χαλίκια από μια τρυπούλα μπήκε ένα ποντικάκι. Το παιδάκι σάστισε στην αρχή, αλλά μετά από περιέργεια του μίλησε:
«Γεια σου! Τί είσαι εσύ;»
«Μα ένα μικρό ποντίκι φυσικά» απαντάει με περηφάνια το ποντικάκι.
«Κι από πού ήρθες;» ρώτησε ξανά το παιδάκι.
«Από εκεί έξω.» είπε το ποντικάκι δείχνοντας την τρύπα από την οποία ήρθε.
Και το παιδάκι συνέχισε τις ερωτήσεις στο ποντικάκι σαν να μην χορταίνει από τις απαντήσεις του:
«Τι είναι εκεί έξω;»
«Μα καλά! Δεν έχεις πάει ποτέ έξω;» ρωτάει χωρίς να πιστεύει τα αυτάκια του το ποντικάκι.
«Όχι» απαντάει με τη σειρά του το παιδάκι. «Γιατί να πάω; αφού περνάω υπέροχα εδώ με τα παιχνίδια μου.»
«Πολύ καλά» λέει το ποντικάκι απογοητευμένο, «εσύ χάνεις όμως.»
Αμέσως μετά αποχαιρέτησε το παιδάκι και έφυγε από την τρυπούλα.

Πέρασαν οι μέρες, αλλά το παιδάκι δεν μπορούσε να ξεχάσει τα λόγια του ποντικιού κι όχι μόνο αυτό αλλά άρχισε να βαριέται και τα παιχνίδια του. Τότε κάποια από εκείνες τις ημέρες μπήκε και το ποντικάκι ξανά από την ίδια τρύπα.
Το παιδάκι αμέσως πήγε να προϋπαντήσει το ποντικάκι με ενθουσιασμό:
«Γεια σου πάλι! »
«Γεια σου και σε σένα.» απάντησε χαρούμενο το ποντικάκι και συνέχισε να μιλάει στο παιδάκι:
«Ήρθα επειδή θέλω παρέα.»
«Έξω δεν περνάς καλά δηλαδή;» ρώτησε το παιδάκι απορημένο.
«Καλά περνάω, αλλά μάλωσα με τους φίλους μου.» είπε το ποντικάκι,
«Φίλους; Τι είναι οι φίλοι;» ρώτησε το παιδάκι με περιέργεια αφού πρώτη φορά ακούει αυτήν τη λέξη.
«Φίλοι είναι κάποιοι που γνωρίζεις και περνάτε μαζί καλά.» απαντάει το ποντικάκι.
Το παιδάκι απόρησε για μια άλλη φορά γιατί νόμιζε ότι μόνο με τα παιχνίδια του μπορούσε να περάσει καλά. Το παιδάκι δεν κρατήθηκε και πολύ για να ρωτήσει το ποντικάκι κι άλλα πράγματα για αυτούς τους φίλους του:
«Και με αυτούς τους φίλους γιατί μάλωσες τώρα;»
«Γιατί δεν συμφωνούσα μαζί τους για ένα θέμα» είπε το ποντικάκι.
«Τι θέμα;» ρώτησε το παιδάκι.
«Ότι κάποιος μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους.» και συνέχισε το ποντικάκι, «Και είπα ότι είχα σαν απόδειξη εσένα, αλλά δεν με πιστεύανε.»
Το παιδάκι δεν ήξερε τι να σκεφτεί, μια σκεφτόταν πως βαρέθηκε τα παιχνίδια του και μια σκεφτόταν ότι δεν μπορούσε να δει τι υπήρχε στον έξω κόσμο και τι μπορεί να έχανε. Αλλά φοβόταν μη μαλώσει όπως και το ποντικάκι.
«Δεν ξέρω τελικά αν περνάω καλά εδώ.» του αποκρίνεται το παιδάκι.
Το ποντικάκι σαστισμένο το ρωτάει τότε:
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ ότι δεν είμαι σίγουρος επειδή δεν είχα ποτέ φίλους κι έχω αρχίσει να βαριέμαι τα παιχνίδια μου.»
Το ποντικάκι τότε είπε: «Μάλλον πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να σε βγάλουμε έξω. Για να δεις πώς είναι.»
«Φοβάμαι» μουρμούρισε το παιδάκι με ντροπή.
Τότε το ποντικάκι έσκασε ένα μεγάλο χαμόγελο και του είπε δείχνοντας την τρύπα:
«Δεν υπάρχει λόγος, δες μέσα από την τρύπα!»
Και το παιδάκι πλησίασε στο σημείο του τοίχου που βρισκόταν η τρύπα, έσκυψε γονατισμένο με το κεφάλι του προς τα κάτω και άρχισε να βλέπει. Πρώτα έναν κόσμο γεμάτο πράσινο. Είδε μετά μικρά παιδιά να γελάνε καθώς κυλιόντουσαν πάνω στα λουλούδια. Τις πεταλούδες να προσπαθούν να αποφύγουν τα χειροκροτήματά τους και τα πουλάκια να πηγαίνουν πάνω κάτω για να προλάβουν κανένα ζουζουνάκι πριν πάει να τσιμπήσει κάποιο παιδάκι. Το παιδάκι εντυπωσιάστηκε.
«Πώς γίνεται να παίξω κι εγώ με τα παιδάκια έξω;»
Το ποντικάκι τότε του απάντησε πώς πρέπει να το ευχηθεί στα επόμενα γενέθλιά του όταν σβήσει τα κεράκια της τούρτας του. Να το ευχηθεί με όλη του τη ψυχή και να μην το πει σε κανέναν. Κι έτσι το παιδάκι περίμενε υπομονετικά μέχρι τα γενέθλιά του. Αλλά οι ημέρες περνούσαν ακόμα πιο αργά. Και το παιδάκι προετοιμαζόταν όσο πιο πολύ μπορούσε μιλώντας με το ποντικάκι κι επαναλαμβάνοντας την ευχή μέσα του σαν να κάνει πρόβα.

Όταν ήρθε πια η μέρα, οι γονείς του του είχαν ετοιμάσει μια έκπληξη. Μια μεγάλη τούρτα τον περίμενε στο κέντρο της αυλής με κεράκια για να σβήσει.
Το παιδάκι φυσικά χάρηκε πάρα πολύ. Τότε του είπανε οι γονείς του:
«Πριν σβήσεις τα κεράκια σου, μη ξεχάσεις να κάνεις την ευχή σου!»
Το παιδάκι επιτέλους ευχήθηκε για μια τελευταία φορά αυτό που ευχόταν κάθε μέρα. Ευχήθηκε να μπορούσε να παίξει με τα άλλα παιδιά κι αμέσως έσβησε όλα-όλα τα κεράκια της τούρτας. Οι γονείς του τότε του είπανε ανυπομονώντας:
«Τώρα γιε μας, που πέρασες την ηλικία που πρέπει, σου έχουμε ένα άλλο δώρο.»
Και πήγανε οι βοηθοί κι ανοίξανε τις ξύλινες πύλες για να μπουν μέσα στην αυλή όλα τα παιδιά. Κι έτσι ξαφνικά το κάστρο γέμισε με παιδιά που παίζανε ο ένας με τον άλλον. Επίσης γνωριστήκανε και με το παιδάκι του κάστρου και το παιδάκι ένοιωσε ευτυχισμένο.

Όμως κάτι έλειπε, ναι μεν τα παιδιά έμπαιναν μέσα στο κάστρο, αλλά αυτό δεν μπορούσε να βγει ποτέ, και οι μέρες περνούσαν. Τότε ήταν που το ποντικάκι ξαναεμφανίστηκε και ρώτησε το παιδάκι:
«Τι έχεις; Γιατί φαίνεσαι λυπημένος.»
«Θέλω να βγω έξω.» είπε το παιδάκι με τα ματάκια του βουρκωμένα.
«Ώστε ήρθε η στιγμή τελικά που θα ‘θελες να δεις τον κόσμο έξω;»
«Ναι.» και το παιδάκι έκλαψε όσο δεν έκλαψε μέχρι τώρα στη ζωή του. Τότε το ποντικάκι του υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα ξυπνήσει με τη μορφή του ποντικιού και το ποντικάκι με τη μορφή του αγοριού για να μπορέσει να βγει έξω και να παίξει, αλλά πρέπει να γυρίσει οπωσδήποτε πίσω πριν την ώρα που δύει ο ήλιος γιατί αλλιώς θα έμενε για πάντα ποντικός. Το αγοράκι συμφώνησε:
«Εντάξει, θα προσέχω.»
Όντως την επόμενη μέρα ξυπνήσανε ο ένας με την μορφή του άλλου. Έτσι το παιδάκι τρισευτυχισμένο φεύγει και πάει να παίξει έξω αλλά πια σαν ποντικάκι.

Τόσο πολύ χάρηκε το παιχνίδι έξω στην εξοχή που ξέχασε την ώρα και να που έφτασε το δειλινό. Όμως πριν το συνειδητοποιήσει τα παιδάκια εμφανίστηκαν επιτέλους και σκέφτηκε ότι θα μπορούσε επιτέλους να παίξει ελεύθερα μαζί τους, αλλά είχε ξεχάσει ότι είχε τη μορφή ενός μικρού ποντικιού. Όσο και να προσπαθούσε να τους εξηγήσει δεν το πιστεύανε, και λέγανε μεταξύ τους ότι θα είναι άλλο ένα κόλπο του ποντικού, γι’ αυτό άρχισαν να το περιφρονούν. Το παιδάκι τώρα είχε μείνει μοναχούλι του και δεν ήξερε τι να κάνει, έστρεψε τη μουσούδα του προς το ηλιοβασίλεμα και το έπιασε μια μεγάλη ταραχή γιατί ίσως δεν θα προλάβαινε πια να γυρίσει πίσω. Αμέσως άρχισε να τρέχει στα τέσσερα ποδαράκια του προς τη γνωστή τρυπούλα του κάστρου με τις τελευταίες ηλιαχτίδες από πίσω να χάνονται σιγά-σιγά.

‘Όταν επιτέλους έφτασε, άρχισε να φωνάζει στο ποντικάκι. Μπήκε μέσα από την τρυπούλα και ήταν εκεί, ακόμα έπαιζε με τα δικά του παιχνίδια. Το ποντικάκι με τη μορφή του παιδιού κοίταξε το παιδάκι με τη μορφή του ποντικιού και του μίλησε:
«Δυστυχώς, είναι πολύ αργά, ο ήλιος έδυσε.»
«Όχι! δεν είναι δυνατόν» άρχιζε να σκούζει το παιδάκι μέσα από τα δάκρυά του.
«Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό πια, σε είχα προειδοποιήσει.»
Το παιδάκι ένοιωσε σαν να είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του κι άρχισε να παρακαλάει το ποντικάκι:
«Τώρα γνώρισα την ευτυχία, αλλά ίσα-ίσα που την άγγιξα. Δεν πρόλαβα να την αισθανθώ σε όλο μου το σώμα. Όμως κατάλαβα τι έχανα κι αυτό είναι κάτι που θα με στεναχωρεί για πάντα. Σε παρακαλώ ποντικάκι βοήθησε με.»
Το ποντικάκι δεν άντεξε να βλέπει έτσι το παιδάκι κι άρχισαν όλα τα συναισθήματα να τον κυριεύουν με ένα δυνατό κλάμα να βγαίνει από το στόμα του και να λέει μέσα από τα αναφιλητά του:
«Συγνώμη που σε έκανα να περάσεις από όλα αυτά.»
Όμως να οι γονείς του παιδιού, που δεν μπορούσαν να αγνοήσουν το άκουσμα του κλάματος του μικρού παιδιού τους. Πήγαν και το ρώτησαν τι έγινε και το ποντικάκι τους είπε όλη την ιστορία. Κατάλαβαν πια ότι το παιδί τους χρειάζεται την ελευθερία του και ήταν έτοιμο να βγει έξω, έστω για λίγες ώρες κάθε μέρα. Έτσι, πήγαν και άνοιξαν οι ίδιοι με αποφασιστικότητα τις πύλες για μια άλλη φορά, αφήνοντας το παιδάκι και το ποντικάκι να βγουν έξω μαζί. Και οι δυο μόλις βγήκαν έξω χάρηκαν τόσο πολύ, που τα ξέχασαν όλα κι άρχισαν να τρέχουν προς τα παιδάκια για να παίξουν μαζί τους. Ενώ καθώς τρέχανε μεταμορφωνόντουσαν πίσω στην κανονική τους μορφή.

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Παραμύθι από τον Gluria Mundi

Το μοναχικό συννεφάκι στο naftilo