Συλλογική Ανάγκη Αυτοκαταστροφής

Διάβασα το μόνιμο άρθρο του συγγραφέα/εκδότη Ευγένιου Αρανίτση στην Ελευθεροτυπία: Αρμαγεδδών και μ’ άρεσε ο τρόπος που συνέδεσε την τάση των ανθρώπων τα τελευταία χρόνια να μαγεύονται με το ενδεχόμενο της ολικής καταστροφής του κόσμου μας (πρόσφατο παράδειγμα, το έτος 2012) με τη ψυχοδυναμική των ανθρώπων και θα προσέθετα με το συλλογικό ασυνείδητο.  Έχουμε σταματήσει να ακούμε τα συναισθήματά μας, καταπιέζοντάς τα. Αγνοούμε τα όνειρά μας. Ενώ οι ενοχές μας για την καταστροφή της φύσης όλο και αυξάνονται. Δεν είναι ότι καλύτερο λοιπόν να περιμένουμε μια ολική καταστροφή για όλους μας ώστε να ησυχάσουμε όλοι; Κι αφού είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει.. γιατί λοιπόν να ανησυχούμε τώρα..

Η δύναμη του μυαλού και της φαντασίας

Το BBC γράφει: «Children can be taught to use their imagination to tackle frequent bouts of stomach pain, research shows.»

Δηλαδή μόνο με τη φαντασία μπορείς να μάθεις πώς να ελαττώνεις τον πόνο. Φανταστείτε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, φτάνει να μας μάθει κάποιος πώς να το κάνουμε κι αν γίνεται από μικρή ηλικία. Εκτός κι αν σε μεγάλη ηλικία θα μπορέσουμε να είμαστε τόσο ανοιχτοί σε τέτοιες μεθόδους.

Όταν ο καταπιεζόμενος γίνεται καταπιεστής

Τροφή για σκέψη πέρα από τα κίνητρα, πολιτικά και μη, για το Ισραήλ το άθρο του BRIAN ENO που γίνεται αναφορά στο blog του newManifesto. Ενδιαφέρουσα όμως είναι και η ψυχολογική πλευρά του θέματος, η οποία αναδεικνύεται από τον παραπάνω τίτλο.

Η ιστορία του Ισραήλ εμφανίζει ένα λαό κυνηγημένο, καταδιωκόμενο και καταπιεσμένο από άλλους λαούς. Ξεκινώντας από την εποχή των Φαραώ μέχρι και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα έχει δοθεί η ευκαιρία στον ίδιο λαό να αντιστρέψει αυτό το ρόλο με τα σημερινά αποτελέσματα. Είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό και μπορεί να παρατηρηθεί σε πολλά κοινωνικά στρώματα. Αρχίζοντας πρώτα από την οικογένεια όπου τα παιδιά αισθάνονται καταπιεσμένα από τους γονείς τους. Και αυτή η καταπίεση μπορεί να οδηγήσει κάποια στιγμή το παιδί όταν έχει την ευκαιρία να γίνει το ίδιο καταπιεστής με διάφορα μέσα, όπως τη βία, απέναντι σε μια άλλη ομάδα. Για παράδειγμα, συνήθως ο γονέας που κακοποιεί τα παιδιά του έχει κακοποιηθεί και ίδιος στην παιδική του ηλικία.

Έτσι λοιπόν ο κακοποιημένος λαός του Ισραήλ εκφράζει αυτόν τον συσσωρευμένο πόνο σε μια άλλη ομάδα, από την οποία μπορεί να αισθάνεται απειλή, ενισχυμένη με το γεγονός ότι δεν εχεί αναγνωριστεί ως μοναδική οντότητα, κι επομένως μη ολοκληρωμένη κοινότητα. Ένας άνθρωπος όμως που αισθάνεται την ολότητά του απειλούμενη, και βασικά όχι άνθρωπος ακόμα δεν μπορεί να σταματήσει και να σκεφτεί με τη λογική και ψύχραιμα, αλλά καταφεύγει στον ρόλο που απεχθανόταν χωρίς να το συνειδητοποιεί.

Τί μπορεί να γίνει όμως για αυτό; Πώς θα το συνειδητοποιήσει; Σίγουρα θα πρέπει να αναγνωρισθούν και οι δυο λαοί ως δυο μοναδικές οντότητες. Από «Καταπιεζόμενος: Παλαιστίνη, Καταπιεστής: Ισραήλ» σε Παλαιστίνη και Ισραήλ: δυο διαφορετικές χώρες. Σταματώντας το φαύλο κύκλο της καταπίεσης. Ποιός θα αναλάβει λοιπόν να γίνει ο ψυχοθεραπευτής του Ισραήλ και της Παλαιστίνης;

To WoW σώζει τη ζωή δυο παιδιών

Για όλους αυτούς που κατηγορούν το Ίντερνετ και τα παιχνίδια στα οποία «υποτίθεται» ότι τα παιδιά εθίζονται. Να μια ευχάριστη έκπληξη. Τελικά αυτά τα παιχνίδια μπορούν να σώσουν και ζωές. Όπως του 12χρονου Hans Jørgen Olsen και της 10χρονης αδερφής της απέναντι σε μια θυμωμένη άλκη (ανήκει στην οικογένεια των ελαφίδων) σε ένα δάσος της Νορβηγίας. Το παιδί αυτό χρησιμοποιήσε τις γνώσεις που είχε αποκτήσει παίζοντας το World of Warcraft. «Όταν είσαι level 30 κυνηγός αποκτάς την ικανότητα να παριστάνεις τον νεκρό» είπε το παιδί και με αυτό τον τρόπο  οι εχθροί και τα τέρατα σε αγνοούν. Έτσι κι έκανε μόλις η άλκη τους επιτέθηκε. Έπεσε κάτω παριστάνοντας το νεκρό κι αφού τον  σκούντηξε κανά δυο φορές ή άλκη, έφυγε.

πηγές: (στα Νορβηγικά) http://www.nettavisen.no/innenriks/article1453635.ece

(στα Αγγλικά) http://www.mymym.com/en/news/11291.html

Το έμαθα μέσω της Νεφέλης 🙂

Κοινωνική ευθύνη – παρατηρώντας τον άνθρωπο σε ακραίες καταστάσεις

Βλέποντας καταστάσεις όπως τα βασανιστήρια στις φυλακές Αμπου Γκράιμπ, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ικανός για άσχημες πράξεις απέναντι σε άλλους ανθρώπους παρόλο που σε άλλες συνθήκες θα τις κατέκρινε.

Πώς μπορούμε να ανάγουμε αυτή την πληροφορία στην περίπτωση της δολοφονίας του μικρού Αλέξη;

Περισσότερες πληροφορίες σε ένα πολύ συνοπτικό βίντεο-διάλεξη για το πείραμα των φυλακών Στάνφορντ βρίσκονται στο ενδιαφέρον blog του Νεκτάριου:Πώς ο άνθρωπος μετατρέπεται σε Τέρας…. ή Ήρωα;

Στην διάλεξη ο ψυχολόγος και καθηγητής Philip Zimbardo βλέπουμε να κάνει ένα διαχωρισμό μεταξύ Good και Evil (σε απλά αγγλικά) στο τέλος προτείνει κάποια πράγματα για να προτρέψουμε τον άνθρωπο να γίνει ήρωας.

Μετά γίνεται και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το πόσο τελικά έχει ευθύνη η κοινωνία για την μεταμόρφωση αυτού του ανθρώπου και πόσο ο ίδιος ο άνθρωπος.

Το μόνο που μένει είναι να ντυθούν τα ΜΑΤ Αϊ-Βασίληδες

Γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη

Ένας πλούσιος άνθρωπος τρώει 5 μήνες φυλακή με αναστολή (ο οποίος έχει τα λεφτά να την πληρώσει) κι ένας απλός άνθρωπος τρώει 12 μήνες.

Εκτός κι αν πάει αφιλοκερδώς να βοηθήσει ο Κούγιας.

Ένα επίκαιρο βιβλίο και μια διαφορετική σκοπιά των διαδηλώσεων με έναν τίμιο αστυνομικό

Θα κάνω ένα review ενός βιβλίου που περιγράφει τις διαδηλώσεις και την επανάσταση με μια πιο χιουμοριστική νότα, αλλά δίνει πολύ τροφή για σκέψη. Ποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο παρά ο Terry Pratchett με το βιβλίο Night Watch της σειράς του Δισκόκοσμου*.

Ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι ένας αστυνομικός. Ο Sam Vimes. Βασικά o Sam Vimes πρέπει να είναι ο καλύτερος αστυνομικός που έχει περάσει ποτέ από τον Δισκόκοσμο. Ξεκίνησε από φτωχή οικογένεια και τώρα έχει ονομαστεί ιππότης και δούκας. Ο αστυνομικός αυτός ένοιωθε ότι ήταν πολύ τυχερός γιατί εκπαιδεύτηκε από έναν πολύ καλό αστυνομικό, αλλά και πολύ τίμιο άνθρωπο. Τελικά μαθαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο ίδιος ο εαυτός του όταν σε αυτό το βιβλίο γυρίσει στο παρελθόν. Σιγά μην του κάνανε κανονική εκπαίδευση… Εκεί συναντάει το νεαρό εαυτό του δόκιμο στο αστυνομικό σώμα καθώς αυτός αναλαμβάνει τα ηνία της διοίκησής του (αφού φυσικά φυλακιστεί στο ίδιο αστυνομικό τμήμα γιατί τον νόμιζαν για εγκληματία). Εκείνη την εποχή συνέβησαν και οι μεγάλες διαταραχές που οδήγησαν στην επανάσταση και στην αλλαγή του καθεστώτος. Αν και τελικά το καινούριο καθεστώς τα ίδια χάλια ήταν ενώ έδειχνε ότι και οι ανερχόμενοι κυβερνήτες υποκινούσαν με κάποιους τρόπους κάποια πράγματα. Κι όπως λέει ένα χιουμοριστικό, αλλά καλό quote από το βιβλίο:

«Μην έχεις και πολύ πίστη στις επαναστάσεις. Πάντα έρχονται και έρχονται ξανά πίσω. Για αυτό λέγονται επανα-στάσεις. Άνθρωποι πεθαίνουν και τίποτα δεν αλλάζει»

Αλλά ας μπούμε λίγο στο πως αντιμετώπισε και πως διαχειρίστηκε αυτός ο αστυνομικός τις διαδηλώσεις. Το θέμα του βιβλίου μοιάζει και κάνει πολλές αναφορές στο γνωστό Les Miserables. Όμως διαφοροποιείται αρκετά στο πως ενεργούν οι ήρωες.  Όταν ξεκινάνε οι αναταραχές το αστυνομικό τμήμα του μαζί με τα άλλα αστυνομικά τμήματα βρέθηκαν στη θέση του αμυνόμενου. Οι διαδηλωτές είχαν βρει το στόχο τους. Εκεί πέρα όμως που καταστρεφόντουσαν τα άλλα αστυνομικά τμήματα από τα μπουκάλια με τις φωτιές που ρίχνανε οι διαδηλωτές, ο Sam Vibes μπόρεσε να προφυλάξει το δικό του. Πρώτα ζήτησε από τους φρουρούς του τμήματος να ανοίξουν όλα τα φώτα στις εισόδους, να ξεκλειδώσουν την πύλη και να αφήσουν ανοιχτές τις πόρτες. Τέλος να  αφήσουν πίσω οποιοδήποτε όπλο είχαν πάνω τους.

«Μα αν μου επιτεθεί ολόκληρη συμμορία;» ρωτάει ένας.

«Και αν έχεις δηλαδή ένα όπλο μαζί σου, ας πούμε ένα σπαθί, απέναντι σε μια ομάδα από οργισμένους ανθρώπους, τι θέλεις να δουν; Εγώ θέλω να δουν τον κ. Τάδε, είναι ένας αξιοπρεπής νεαρός όχι και πολύ έξυπνος, αλλά ήξερα τον πατέρα του που τα πίναμε μαζί στην μπυραρία. Γιατί αν σας δουν ως δυο τύπους σε στολή με σπαθιά θα έχετε φασαρία. Κι αν σηκώσετε τα σπαθιά τότε θα έχετε πραγματικά μεγάλη φασαρία.»

Αυτή δηλαδή ήταν η κεντρική ιδέα στο καλωσόρισμα της κάθε επιτιθέμενης ομάδας. Ξέρετε ποιοι είμαστε, είμαστε άοπλοι, κτλ. Φυσικά έχοντας ένα επιβλητικό τόνο στη φωνή. Και πάντα να φαίνονται τα χέρια ότι είναι κατειλημμένα ας πούμε με ένα πούρο και ένα καφέ.

«Μοίρασε τους μια ζεστή σοκολάτα στο καθένα κι ανάψτε τους μια φωτίτσα να ζεστένονται. Για να μην κρυώνουν μέσα στο δρόμο νυχτιάτικα.»

Έδωσε εντολή ο αστυνομικός.

Όταν τα πράγματα σκούρυναν στους δρόμους. Ήρθε η εντολή από την κεντρική ηγεσία της αστυνομίας να πάνε να διαλύσουν τα οδοφράγματα. Είχε βγει πια όλο το πλήθος στο δρόμους. Αισθανόσουν το θυμό των διαδηλωτών από την πλευρά των αστυνομικών. Και το ξέσπασμα πάνω σε αυτούς. Οι μπουκάλες μολότοφ να σφυρίζουν καθώς περνάνε ξυστά από το αφτί τους. Και τότε αναρωτήθηκε ο αστυνομικός. Για μια στιγμή εμείς είμαστε εδώ για να προστατεύουμε τους πολίτες. Όχι να είμαστε εναντίον τους. Τι κάνουμε τώρα; Έβλεπε ότι  οι άλλες αστυνομικές ομάδες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα με αυτό τον τρόπο. Και τότε το αποφάσισε.

«Αστυνομικοί, δώστε τους ένα χεράκι. Θα φτιάξουμε το καλύτερο οδόφραγμα στην πόλη.»

Με αυτό τον τρόπο μπορούσε να προφυλάξει και τους ανθρώπους από πίσω, αλλά και να προσέχει να μην σκοτώσουν κανέναν από μπροστά από το οδόφραγμα αφού πια ήταν σύμμαχοι και μπορούσε να τους «ελέγξει» κατά μια έννοια. Τελικά ένωσε κι άλλα οδοφράγματα με το δικό τους. Και σκέφτηκε ότι υποτίθεται ότι η πόλη αμύνεται απέναντι στους διαδηλωτές. Η πόλη είναι μπροστά από το οδόφραγμα κι από πίσω του οι διαδηλωτές.Όμως:

1. Αν υποθέταμε ότι η περιοχή πίσω από τα οδοφράγματα ήταν μεγαλύτερη από την περιοχή μπροστά από τα οδοφράγματα.
2. Δηλαδή σαν να λέμε ότι περισσότεροι άνθρωποι ήταν μέσα στα οδοφράγματα μαζί με το μεγαλύτερο κομμάτι της πόλης.
3. Τότε δεν θα σήμαινε ότι οι διαδηλωτές μαζί με αυτόν τον αστυνομικό και τους συναδέλφους του θα βρισκόντουσαν μπροστά στα οδοφράγματα;
4. Και επομένως δεν σημαίνει ότι κάνουν εξέγερση. Αφού είναι οι περισσότεροι και η πλειοψηφία δεν επαναστατεί.
5. Αρά αυτοί είναι οι καλοί. Πάντα ήταν οι καλοί, αλλά τώρα επισημοποιείται κιόλας.  Μαθηματικά.

Επομένως το σχέδιο ήταν να περικυκλώσουν με τα οδοφράγματα το κέντρο της πόλης που βρισκόταν το ανάκτορο. Έτσι στο κέντρο είχαν ένα πολύ μικρό τμήμα της πόλης και το υπόλοιπο μεγάλο κομμάτι της πόλης θα πήγαινε από πίσω από τα οδοφράγματα.. ή πια μπροστά 😉

Ενδιαφέρον ε;  Φυσικά μετά κάλεσαν το στρατό κι έγινε ο χαμός…

* Ο Δισκόκοσμος είναι ένας κόσμος που έχει φτιάξει ο Terry Pratchett για να σατιρίσει τη λογοτεχνία της Φανταζύ. Είναι ένας πλανήτης σε σχήμα δίσκου, στηριγμένος στις πλάτες τεσσάρων ελεφάντων, οι οποίοι ελέφαντες στέκονται πάνω σε μια χελώνα που διασχύζει το σύμπαν. Κάτοικοι αυτού του πλανήτη είναι και οι μάγοι που προσπαθούν να δουν τι υπάρχει πια στο μυαλό της χελώνας και που πηγαίνει. Επίσης γέροντες ήρωες, ένας σύλλογος δολοφώνων, αλλά και κλεφτών κι ένα αστυνομικό σώμα που εκτός από τους κανονικούς ανθρώπους διαθέτει στο δυναμικό του ένα νάνο, ένα λυκάνθρωπο κι ένα πέτρινο γκόλεμ.

Παραποίηση βίντεο από το MEGA που δείχνει τη δολοφονία του Αλέξη

Δείτε πώς το Mega πήρε το αυθεντικό βίντεο www.tvxs.gr/v1078 και πρόσθεσε ήχους διαδηλώσεων http://www.megatv.com/summaries.asp?catid=14539&subid=2&tag=11465&pubid=1042734 και στο youtube

Γιατί το κάνανε αυτό; για να στηρίξουν την ΕΛ.ΑΣ.; Αυτά βλέπαμε να γίνονται στην τηλεόραση της Βολιβίας!

Είναι κάτι που πηγαινοέρχεται στο facebook.

(αν δεν μπορεί να ανοίξετε το http://www.tvxs.gr με τον ΙΕ δοκιμάστε το Firefox.)

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

«Στις 17 Νοεμβρίου 1985, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε και σκότωσε τον δεκαπεντάχρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά»…. συνέχεια στο: http://www.tvxs.gr/v1115

Δηλαδή μέσα στα 23 χρόνια απολύτως τίποτα δεν διορθώθηκε;